Thursday, June 30, 2005

Dichtbij

Voelen jullie het niet? Ik ben echt heel erg dichtbij. In Ingelstadt. Das aan de Donau in Duitsland. Vanavond zal ik in Keulen zijn. De avond erna neem ik het vliegtuig terug naar Istanbul. Hier ga ik dan wat computerles en introductie nederlandse taal geven aan een groep jonge studenten in Istanbul. Daar betaald hij me dan 500 eur voor. De achtste vroeg in de morgen ben ik dan weer terug in keulen en rijd ik terug naar ons kikkerlandje.

Avontuur met Nicola door de Balkan was erg geslaagd. Morgen heb ik een hele dag de tijd voordat mijn vliegtuig vertrekt en zal ik er wat meer over schrijven.

Sunday, June 26, 2005

Croatie



Vandaag een duik genomen in de zee bij Dubrovnik. Helemaal opgefrist gaan we zo verder rijden richting Split. Hier kiezen we of de boot naar Ancona pakken of doorrijden via Slovenia en dan Italie binnenkomen via Trieste.
Verder enorm grappige dingen meegemaakt, zoals koeien die de grens proberen over te steken, maar ik zal er wat meer over schrijven over een paar dagen. Ook foto's komen dan.

Saturday, June 25, 2005

Albanie

We hebben Kosovo overleefd en de plannen hebben we iets gewijzigd. We hebben besloten via Albanie naar de Croatie kust te rijden. Nu zijn we in Puke in Albanie. Erg mooi hier.

Ik hoorde dat het weer in Nederland nu erg goed is. Hopelijk is het dat nog steeds of opnieuw als ik terug ben. Ik heb alweer zin om jullie daar weer te ontmoeten en eens goed bij te praten.

Friday, June 24, 2005

Kosovo



Ben nu met Nicola in Pristina, de hoofdstad van Kosovo. Apart hier. Gewoon euro's, maar dan heel weinig ervan als je iets koopt. Nooit geweten dat er landen in europa zijn, waar de islam de voornaamste godsdienst is. En daarnaast ook erg cool om allemaal UN en KFOR wagens rond te zien rijden. Verder erg gemoedelijk hier en vriendelijke mensen.

Vandaag gaan we door Kosovo rijden en dan naar Montenegro en daarna door naar de kust van Croatie, ten westen van hier.

Wednesday, June 22, 2005

Terug in de Balkan

Ben met Nicola onderweg naar Italie en we zijn net aangekomen in Sofia. We rijden via Sarajevo naar de westkust van Croatie naar Noord Italie om tenslotte aan te komen in Frankfurt. Hier vertrekt Nicola's vliegtuig naar Mexico.

Daarna heb ik nog een kort avontuur, want ik neem op 1 juli het vliegtuig van Keulen terug naar Istanbul, waar ik iemand ontmoet die ook de gehele reis en alle onkosten voor verblijf, eten en dergelijke voor me betaald. Details volgen. Alles geheel veilig hoor overigens. 8 juli vlieg ik dan weer terug naar Keulen waar mijn auto dan nog op me wacht. Hiervandaan rijd ik waarschijnlijk dezelfde dag nog naar Nederland.

Gisteren in Istanbul heb ik nog even extreem geshopt. Ik heb ongeveer voor 250 eur een compleet nieuwe garderobe aangeschaft. 4 spijkerbroeken, 10 blousen en shirts. Goede deal, toch? Ook zilver, leer en zijde is er erg goedkoop. Als iemand nog iets wil van dat? Tussen 1 en 8 juli ben ik terug in Istanbul en kan ik iets voor je meenemen. Wat kosten zilveren sieraden in Nederland?

Verder hebben we besloten om voor de gein eens een dag (24 uur) te vasten. We begonnen gisteravond om 9 uur. Nog een paar uurtjes. Eigenlijk helemaal niet zo tactisch want eten in Bulgarije is erg goedkoop.

Monday, June 20, 2005

Terug in Istanbul



Ik ben hier nu alweer een paar dagen en toevallig onmoette ik Brad. Hij was hier in hetzelfde hostel 2 maanden terug en net als ik ook van plan te gaan naar India. Geen van ons beide hoorde eigenlijk hier te zijn en toch tegelijkertijd waren we weer terug op dezelfde plek. Best wel toevallig.

Gisteren zijn Brad en ik naar een concert geweest. Ik vind het wel vermakelijk om te zien hoe die turken zich ongegeneerd vermaken om alles wat enigszins op muziek lijkt of wat bloot is. Liefst gecombineerd, zoals de vals zingende dame gisteravond bewees. Lachu.

Morgen komt Nicola aan hier in Istanbul en rijden we samen naar Italie en later Munchen waar we dan voor de 3e keer afscheid nemen, want daar stapt ze op het vliegtuig naar Mexico.

Friday, June 17, 2005

Een taxirit in Tehran

Tijdens een taxirit in Tehran probeer ik wat technieken van de chauffeur af te kijken. Me valt op dat zijn linkerhand het slechts moet doen met 4 stompjes en een soort van duim. Deze technieken lijken hier essentieel om te overleven en de continue gevechten te winnen. Gevechten om vierkante meters asfalt, waar je na winst dan ongeveer een halve seconde recht op hebt.

Zijn linker arm rust hij voor het gemak op het opengedraaide raampje. Zijn hand hangt daarbij naar buiten. Plots realiseer ik me het macabere ongeluk dat ongetwijfeld in het verleden heeft plaats gevonden en dat hem tijdens een zijdelingse botsing zijn vingers afhandig maakte.

Ik trek snel maar toch op een mij zo passende relaxte wijze mijn rechterarm binnenboord.

--------
Misschien morgen weer een verhaal. Werkse.

Thursday, June 16, 2005

De ongelukkige ekster

Net nadat ik getankt heb, valt me een wat vreemd hupsende ekster op. Ik kom wat dichterbij en zie dat hij dat maar met één pootje doet. Zijn andere pootje hangt er maar wat bij met een stukje touw er omheen gewikkeld en geknoopt.

Na wat mislukte toenaderingspogingen moet ik plots denken aan de crocodile hunter Steve Irwin. Je weet wel; die stoere man van de tv met krokodillen enzo. Ik zie beelden van hem die langzaam een beest toenaderde en afleidde met zijn ene hand en dan van achteren het beest pakte met zijn andere hand. Blij met deze ingeving, probeer ik het nog een keer en het werkt. Met de hulp van een turk en een schaar krijgen we het touwtje los. Dit slechts om te ontdekken dat zijn pootje permanent beschadigd is en wel op zo'n manier dat hij nooit meer vrolijk zou rond hupsen.

De ekster nog in mijn hand hebbend en wat troosteloze blikken met de turk uitwisselend, besluit ik dat het beter is om het beest uit zijn lijden te verlossen. Met een snelle beweging draai ik zijn nek flink ver om.
Wat me niet onbewogen laat en zelfs een beetje geschokt, is dat het kopje tijdens het omdraaien, losliet. Waarschijnlijk gebeurde dit vanuit een soort trek beweging vlak na het omdraaien om er zeker van te zijn dat zijn nek gebroken is.

Verbijsterd met een lijfje in mijn ene hand en een kopje in mijn andere hand, rest mij niets meer dan de resten op het gras te laten vallen. Het toch al niet zo prettige tafereel wordt versterkt door het feit dat beider delen zich al schokkend een weg naar elkaar lijken te zoeken.

Ik ben benieuwd wat Steve gedaan zou hebben.
--------------

Morgen weer een nieuw spannend verhaal die ik jullie nog niet verteld heb. Ik ben trouwens weer helemaal beter en op en top fit. Laat die kebab en baklava maar komen. Ik ga vandaag ook op zoek naar de klimhal die hier in Istanbul moet zijn.

Tuesday, June 14, 2005

Terug in Europa

De laatse avond in het plaatsje Van 2 dagen geleden in het oosten van Turkije, heb ik gezondigd. Ik heb gegeten van het alom gewaarschuwde ijsje dat op te hoge temperatuur aangeboden wordt. De ochtend erna begon mijn straf. Een enorme buikloop. Toen het gisteren bijna over was en ik al weer aardige trek begon te krijgen in gegrilde kip (en dat ook genomen heb), hebben mijn darmen me vannacht laten weten nog niet helemaal klaar te zijn daarvoor. Ben nu al bijna weer beter.

Ben nu net aangekomen in Istanbul aan de europazijde in het hostel waar ik eerder ook verbleef. Ik blijf hier nog een paar dagen om helemaal te herstellen en verder zien we wel wat er gebeurt.

Saturday, June 11, 2005

Kuikens hebben het zwaar in Turkije

Kijk maar

To you, who have made my journey (so far) unforgettable.

I have send this message to everyone who I have met along the
way. That's why it's in English. I decide to put it here as well. It is quite a long story but I think I have done a good job telling the story in a interesting way,
but that's for you to decide. I hope you like it.

How it began

During the year of 2004 a creepy idea started growing more intense. It
was the idea that my future was set and already decided. I didn't like
the idea. It made me feel frightened. Fear of missing out on things.
No regrets is one of the rules I live by. So, on the 12th of July 2004
just before I was about to leave work and head for home, I decided
that things had to change and I was the only one who could make the
change. I wrote my girlfriend, with whom I have been with for 8 years,
a letter in which I described her my feelings. It was not only the
feeling of fear. It was about a lot of other stuff too. My girlfriend
is the sweetest girl ever, however, when I arrived home, I gave her
the letter. Tears fell. I broke her heart. I was very very sorry about
that. I hate to hurt other people, but I had to.

We split up. We sold the house. I lived with my friends and family. Started
finalizing work for my employer for I had to see new stuff. Travelling
is a great way to do just that. I got a big time off from my employer
and got rid of my car. Italy is my favourite country. Therefore my
travels had to begin there.

Italy

I took a plain to Milaan on the 14th of January 2005 with no
particular goal. Not quite true. In December 2004 I did a snowboard
teacher course for 2 weeks. I love to snowboard. During that periode I
also learned some basic Italian. After arriving in Madonna di
Campiglio I discoveried that my skills of the languase weren't
sufficient for me to be able to teach the ways of snowboarding. So I
went out for a Italian language course in a little village called
Marina di Castagnetto. Together with a Swedish couple and an English
couple I spent 2 weeks there learning a lot of Italian.

During a visit in Pisa (I just had to see that leaning tower with my
own eyes, right?) I met a girl who likes to take matters into her own
hands. She walked up to me while I was sitting next to the tower. A
Danish girl called Stine. We chatted. We stayed at her girlfriends
place. The next day we went to Firenze which concluded in her having
to go back to Geneva where she was for an internship at CERN.

Geneva and Denmark

Being back at the language course and thinking of Stine made me decide
to go to Geneve. I went by train. I stayed at her apartment, had a
good time, smoked water pipe, did some snowboarding and had some nerdy
discussions about physics. After a couple of days she had to go back
to Denmark, because her internship had finished. She owns this funny
little red car. A Ford Fiesta from 1987. It is a great car. We used it
to drive to Denmark together where she lives in a dormitory in Lyngby.
This is few kilometres north of Copenhagen. However we didn't go there
before meeting her parents in Esbjerg where we stayed for a couple of
days. It was a bit awkward to meet some girl's parents after only 3
weeks of travelling. They were very nice. After that we went to Lyngby
where I stayed with her at the dormitory for a month. Her student
friends at the dormitory were very nice to me. I had a good time
spending time there chatting, hanging around in the kitchen, drinking
beer, sowing a kite, going to an opera and a lot more.

Back to Holland

Stine had to go to America for another internship. She gave me her car
which is off course a really nice thing to do. She has been in Iran
for about 6 months and told me that I should definitely go there.
Having this car and the story about Iran made me decide to go there by
car and to go on to India. I drove back to Holland where I spent 2
weeks with friends and family and arranging stuff for this travel. I
equipped my car with a 220 volt device and a vault (safe) mounted in
the trunk, got some vaccinations (to few however, because I didn't
have enough time) and bought a GPS device. For the purpose of writing
stories and keeping al my pictures I also brought my laptop, which I
could keep in the vault. I drove. My car became my home. It has even
got an Ikea drawer box with 4 neat drawers wherein I keep and separate
all of my stuff.

France

It just happened to be that my friends from Holland where out for a
week of snowboarding in Les Deux Alps. A crazy and fun week. I did 85
km/h on my snowboard only to be overtaken by my crazy friend Sander
who did 104 km/h on the ski. Special thanks go out to Sander because
he bought my house very soon after I put it on the market for sale.
This is one of the things that made my journey possible. The next week
I joined my brother and a lot of other climbing friends from Holland
200 km to the south in Chateauvert for climbing. We had great fun and
did a lot of climbing. I climbed my first 7b and 7c in the rocks. Also
my first 7a+ on sight. The climbers amongst you might know about these
grades.

To Turkey

When my brother and the rest headed for home after a week of climbing,
I remained alone and drove through Italy where I wanted to visit some
places I visited years ago with my ex-girlfriend. I also stayed in
Venice (my favourite city in Italy) for a couple of days. It was here
that my GPS device broke and I had to send it to the UK for fixing.
Using the traditional way of navigation I succeeded in driving through
Lubljana (Slovenia), Zagreb (Croatia), Belgrado (Servia) and Sofia
(Bulgary). I stayed in all of those places not longer than half a day.
All together it took me 2 weeks to go from France to Istanbul. It is
quite a distance and it frightened me a bit that I did it in such a
short time. I felt some kind of restlessness and whenever I would feel
like that I would hop into my car and drive on. I was very glad that I
got rid of this feeling in Istanbul where I stayed for 3 weeks.

Istanbul

I stayed at the Antique Hostel for the whole 3 weeks. It is an
excellent place to meet people. The people that I have met and the
things I have seen and done there are almost to much to mention but I
will give a short summary:
- I met a teacher with her class of Turkish girls. She and her student
did a good job, because I had no problem talking with a lot of them.
- Somebody brought to my attention that drawing is fun. I gave it a go
and I loved it. It resulted in some nice drawings too. Thanks Alan.
- I got ripped off with the incredible amount of 1000 Dollar in a
place with some lovely girls (they later appeared to be hookers). At
the time I was drunk. It was a very typical story. And I might have
told you about it. Anyways, 2 weeks later I did some efforts to get
money back. It worked. I got back 500 Dollars.
- Got rid of my restlessness.
- Amongst other things I visited a Hamam, the Yerebatan Sarnice, the
Topkapi palace
- Took a boat over the Bospurus and another one to the third of the
Princess Islands.
- Went out to Taksim for a couple of times.
- I met Olga with whom I had a very good time with my last days in Istanbul.
- Got my Iranian visa.
After meeting a lot of interesting people and too much uninteresting
sales men and most importantly being so that the Iranian embassy
finished my visa, I decided it was time to move on to the south of
Turkey and get a little and meet more people and also some diving.

Oludeniz

Coincidence brought me to Oludeniz. A mindbogglingly (learned that
word from the book 'Hitchhikers guide to the galaxy', which I highly
recommend) beautiful place for paragliders and also non-paragliders. I
decided to skip the diving and go for a paragliding course which
eventually would allow me to fly solo. I got a free tandem flight to
check wether I would piss in my pens which altogether wouldn't make me
very suited for the sport. I didn't. Actually I was quite at easy
running from the cliff sloping into the void about 1900 meters above
sea level with a beautiful view on the blue lagoon

After 10 days of not much exciting going on and reading 'The TAO of
conversations' (which I recommend even more… really. You should read
it. It is written by Michael Kahn) and a paragliding course that had
not yet begun, I met Ben, Magluf and Bertrand. They went the next day
for climbing near Antalya. After some complicated brainwork I decided
to skip the paragliding and to join them. The paragliding course was
too fucking expensive anyway and I found the tandem flight not as
thrilling as I expected it to be. Next morning we left for Antalya.
Normally only I fit in my car, because I got an absurd amount of
luggage. All my luggage including that of the 3 other guys had to go
on the roof. It was a funny sight.

Climbing near Antalya

Quite soon after arriving on the climbing camp Jositu 20 km west of
Antalya, we realized that we just found climbers paradise. A very
clean, cosy and nicely priced (3 eur/night) camping surrounded with
beautiful rocks to climb on a convenient distance. Some not further
away then a 2 minute walk. A lot of nature, beautiful little rivers
and a lot of trees and green surrounding us. Basically we did some
serious relaxing, climbing and dog hut building. The dog was very
pleased. Me too, because I climbed a 7a+ en 7b+. After 2 weeks or so
Magluf decided to go meet his sister whilst Ben and I found that we
have tanned en toned our bodies in such a way that finding ourselves
some nice ladies shouldn't be a problem.

Olympus

Magluf went to Bulgaria where he spent 5 days in prison. Ben and I
drove to Olympus. After arriving there we did some investigation about
where to stay. We chose Bayram's. Usually we sat there at a
strategically chosen spot in the middle of the relaxation area with a
good view over the people hanging around. Soon, we were accompanied by
2 fun guys from Denmark. Soren en Martin were also in serious need of
woman. Day after day we talked about girls, politics, religion, life,
relationships (and, according to Ben, the impossibility of having a
platonic one) and girls. It was great. I also met Nicola which made my
staying there even better. We also had a great time with a lot of
other people hanging around there. We went with a big group to the
chiameara fires.

On to the East

After 4 great days in Olympus we concluded our being together with a
couple of days in Antalya. And discovered that the partying scene in
Antalya is entirely not meant for 4 blond guys seeking fun. I picked
up my GPS device from the post office and just before I wanted to
leave for resuming my journey to Iran, I had a last look at my e-mail
and saw that Nicola was going to be in Konya that night. Being very
keen with that, I drove there and we met the same night. We stayed at
the home of a very sweet and friendly student in Konya. Nicola and I
decided to travel together further to the east. We found that
hospitality of the people increases and prices go down the further you
go to the east of Turkey. Via Sultanhani, al little place called
Hafik, Sivas, Erzincan we ended up in Erzurum, where Nicola took a
plain back to Istanbul.

Iran

Remaining alone again, which didn't bother me to much, I went on to
the border of Iran only to find that my car was not allowed inside of
Iran. I missed out some crucial kind of paper called a Carnet and they
didn't trust the fact that the car was not registrated under my name.
I left it at the border and went on by bus to Tehran. I Successfully
applied with the Pakistan embassy for a visa. I lived there for a
couple of days with some students in a dormitory and had the greatest
of time with them. I also celebrated with them the fact that Iran had
won the soccer match against Baihran, which means that Iran is up for
the worldcup in 2006. The celebration was big fun. A huge amount of
people on the main square in Tehran on Val-y-Asr street. Dancing,
singing, clapping, men holding hands, no fights and no alcohol. After
this I went back to the border where I hoped for my car to be allowed
using a letter written in Farsi by the students and a lot of
smiling….. It didn't work.

Finally

I haven't seen much traditionally visited sights of Turkey, but have
more or less chosen my destinations by the people I met and the fact
that I had to have my fixed GPS to a trustworthy Poste Restante. Off
course I saw stuff like blue musk, caravansaray and ehhhr…. some more
but they didn't excite me even half as much as the people I met and
talked with. And by people I also mean you. This is why I want to
thank you all for making my journey unforgettable. Talking with you
has made me learn a lot about me and you and much more. I realized
that who you meet is more important than where you meet them. This
amongst some other minor reasons (for example that my car was not
allowed into Iran) made me decide to make a 180 and head back for
Holland. I will take my time for it, just like I did until now.

I hope you have had and will have a great time with your own journey
wherever it has led you until now. Mine hasn't finished yet, so I will
keep my website with stories up to date. As you might know it is
written in Dutch, but there's a translate button (poor English while
it is computer-translated) on the right hand side. If our paths are
likely to more or less cross and you would like to meet, just send me
an e-mail.

Be open-minded, open-hearted and you will have the time of your
life....forever and meet interesting people along the way. Take care
and have fun.

Friday, June 10, 2005

Rechtsomkeert

Ik heb besloten. Ik rijd terug. Waarom?... Ten eerste, hier begon het mee, ik krijg mijn auto Iran niet in. Lang verhaal, maar dat ging gewoon echt niet gebeuren. Mijn alternatieven zijn:
Stukje terugrijden Turkije in. Mijn spullen die ik niet kan dragen, opsturen naar Nederland en dan gewoon verder naar India met bussen, treinen en voeten.
Of ergens anders heen gaan. Ik heb wel al plannen voor Israel. Maar das voor later.
Of mijn auto dumpen en met spullen en al terug vliegen.
Of terugrijden.

Ik heb voor het laatste gekozen. Waarom niet gewoon verdergaan naar India?... Omdat ik het een en ander heb geleerd op reis. Het belangrijkste is dat me steeds is gebleken dat wie je ontmoet vele malen interessanter is dan de plaatsen waar je de mensen ontmoet. Bijkomend voordeel is, is dat ik mijn auto in Nederland nog zal hebben. En ik verheug me stiekum ook wel weer om jullie in Nederland allemaal weer te zien.

Momenteel ben ik weer in Doğubayazit en rijd ik op het gemakje weer terug naar Nederland. Hoe en hoe snel?.....? Vederemo.

Thursday, June 09, 2005

Voetbalgekte



Gisteravond speelde Iran tegen Baihran. Ik heb samen met dezelfde studenten als eerst in een zweterige zaal de wedstrijd gezien. Iran heeft met 1-0 gewonnen. Daarna zijn we met zijn allen de straat opgegaan waar ik iets aantrof vergelijkbaar met de coolsingel als Feyenoord de beker gewonnen heeft.
Dansen, gekte, mensen die op bussen staan te hossen. Mensen die 30 meter hoog in de lucht hangen aan een stang van een lantarenpaal. Mensen die een stuk meeliften door op een wildvreemde zijn autodak te gaan zitten. Vuurwerk afsteken midden in een drukke menigte. Maar alles zonder alcohol of vechten.
Verder merk je aan alles dat een Iranees niet zal proberen om zijn gevoelens voor zich te houden. Nee... het moet eruit en wel direct en luidruchtig. Mannen die hand in hand lopen, niet omdat ze homo zijn, maar omdat ze elkaar mogen. Iemand die overduidelijk bedroeft kijkt als ik tegen hem zeg dat ik helaas niet met hem mee kan om een wandeling te maken in de bergen. Ruzie op straat.
Wat ik nog niet helemaal begrijp is dat het enorm vriendelijke mensen zijn en enorm bereid hulp aan te bieden, maar tegelijkertijd is het in een rij een en al voorpiepen. Net als in het verkeer. Of mensen niet eerst uit laten stappen uit de metro, maar je zo snel mogelijk naar binnen proppen nog voordat iedereen eruit is wat er al met al voor zorgt dat de metro later vertrekt dan wanneer je wacht op de mensen die uit moeten stappen.

Vanavond pak ik de bus terug naar de grens om mijn auto te proberen de grens over te krijgen met een door de studenten in het iranees geschreven brief en een brede glimlach. Insj Allah :)

Wednesday, June 08, 2005

Meer Tehran



Ik ben erachter gekomen dat de meest gastvrije mensen in Iran wonen. Al verschillende malen is me onderdak en eten aangeboden. De meeste van jullie zullen misschien denken dat hier wat achter schuilt, maar als je het zelf zou ervaren, weet je dat het oprecht is. Gisteravond ben ik in een studentenhuis uitgenodigd, waar we gekookt en gegeten hebben. Ik heb er ook overnacht.

Mijn visa voor Pakistan is goed gekeurd. Ik moet er echter mijn paspoort 3 dagen voor inleveren. En in die tijd wil ik precies naar de grens (waar ik mijn paspoort nodig heb) gaan om proberen mijn auto op te halen. Ik ga nu dus eerst mijn auto ophalen met een door de studenten geschreven brief in het Iranees (farsi) en daarna terug naar de ambassade van Pakistan hier in Tehran om mijn paspoort te geven. 3 dagen daarna heb ik dan mijn visa voor Pakistan.

Hoop geregel, maar ik ga er niet over zeuren hoor, want daar kwam ik tenslotte voor; uitdagingen..... :))

Tuesday, June 07, 2005

Een dag in Tehran



Wat een dag. Vanochtend ben ik naar de Pakistaanse ambassade hier in Tehran gegaan om een visum aan te vragen. Dat schijnt alleen in je eigen land te kunnen. Nadat ik een brief heb geschreven over mijn bedoeling van mijn reis en een gesprek met het hoofd van het kantoor, heeft hij besloten me te accepteren. Nu moet hij nog bellen met een kantoor in Pakistan om te vragen of zij mij ook accepteren. Morgenochtend weet ik meer hierover.
Op mijn weg terug naar het centrum (overigens een beetje moeilijke term voor een stad met 10 miljoen inwoners en de langste straat ter wereld) van de stad, ontmoette ik een zaken man met wie ik een lunch heb gehad in de kantine van zijn kantoor. Even later word ik uitgenodigd door een student in zijn huis vanavond.
In het centrum van de stad aangekomen heb ik een interview gehouden met een man die zijn twijfels heeft over het nut van de aankomende verkiezingen die gaan plaats vinden in Iran en de corrupte praktijken die plaats vinden om de werkelijke uitslag te verdoezelen. Overigens verwacht hij dat 90 procent van de bevolking uit angst niet zal opdagen om een stem uit te brengen. Best wel heftig.

Als iemand nog contacten heeft met een krant of journalist, dan wil ik daar graag meer over horen, omdat ik dit verhaal bij zo iemand kwijt wil.

Monday, June 06, 2005

Iran, maar dan zonder auto

Vannacht ben ik aangekomen in Tehran. De hoofdstad van Iran. Maar dan wel zonder een auto. Crap!!! Ik mis een of ander Carnet. Dat schijnt iets te zijn dat je bij je auto moet hebben. Die kon ik wel kopen dan bij de grens. Maar er was ook een probleem met het feit dat de auto niet op mijn, maar op Stine haar naam staat geregistreerd. Ik ben nu dus in Tehran, om bij de Nederlandsche ambassade een in het iranees geschreven brief te regelen, waarin staat dat ik in Stine's auto mag rijden. Suf dus. Maar goed. Ik ben hier nu en ehhh.... we zien wel. De 12 uur durende busrit van de grens naar Tehran kostte 5 dollar. Heftig he. De kosten voor dit geregel lopen dus niet zo heel erg op. Verder kost 10 liter bezine hier 1 dollar. Net zoals 40 liter diesel. 8)

Sunday, June 05, 2005

Doğubayazit



Gisteravond aangekomen in Doğubayazit. De weg naar hier varieerde van uitdagend tot suicidaal. Maar steeds met een uitzicht op een onwaarschijnlijk mooi landschap.
Dit is mijn laatste bericht voor de grens van Iran slechts 34 km verwijderd. Laterzzzz

Saturday, June 04, 2005

Erzurum

Inmiddels ben ik aanbeland in Erzurum. Nicola is met het vliegtuig naar Istanbul. Vanaf hier ga ik dus alleen verder. Ik verwacht morgen aan te komen in Iran.



Ook weer meer foto's.

Friday, June 03, 2005

Op naar Iran



Eergisteren ben ik vertrokken naar Iran. Tussenstop was Konya. Nicola was hier toevallig ook en we hebben besloten een paar dagen samen op te trekken onderweg naar het oosten. Via Goreme en Sivas zijn we gisteravond aangekomen ın Havik.

De overnachting in Konya was geweldig, want een student bood ons zijn kamer aan en heeft de ochtend erna ook een heerlijk ontbijt gemaakt. De volgende dag zijn we doorgereden naar Sultanhanı. Hier troffen we op een camping een groep van ongeveer 30 nederlanders aan. Allen met caravans. De dag erna zijn we doorgereden naar Havik waar we vriendelijk zijn ontvangen en uitgenodig voor avondeten.

Hoe verder naar het oosten hoe gastvrijer men is. De prijzen worden ook belachelijk laag. De overnachting in Hafık kostte ons 4 eur pp. Helaas is de internet pc hier van dien aard dat foto's uploaden nog even op zich moet laten wachten. Vandaag verder richting Erzurum.